صفحه نمایش گوشی‌های موبایل چطور کار میکنن؟
تا حالا شده انقدر با گوشی کار کنید که دیگه استفاده از صفحه لمسی براتون مثل نفس کشیدن بشه؟ احتمالا به ندرت فکر می کنیم که پشت صفحه چه اتفاقی می افتاده. استفاده از صفحه لمسی به سادگی انجام میشه، اما فرایندهایی که اون پشت اتفاق میفتن پیچیده هستند.
روش های زیادی برای ساخت صفحه لمسی وجود داره. تو این مقاله، در مورد دو تا از محبوب ترین و رایج ترین روش هایی که امروزه استفاده میشن و همچنین لایه های اصلی صفحه نمایش صحبت می کنیم.
سه لایه اصلی صفحه لمسی
وقتی برای اولین بار به صفحه گوشی نگاه می کنید، فکر می کنید که این یه تیکه و یه‌دست هست. اما در واقع چند تا تیکه است که با هم کار می کنن تا یه کل واحد رو تشکیل بدن. بالایی ترین لایه، شیشه ایه که ما بیشتر باهاش آشنا هستیم. این همون لایه ایه که شما لمس می کنید. ما بیشتر وقت خودمون رو صرف تعامل با برنامه ها و بازی ها با لمس کردن همین شیشه ای می کنیم.
درست زیر اون لایه، شبکه حساسیه که باعث میشه این اتفاق جادویی بیافته. این لایه ی حساس اغلب به عنوان دیجیتایزر شناخته میشه. در واقع میشه گفت که دیجیتایزر، لمس رو به صفحه لمسی اضافه می کنه. پایینی ترین قسمت احتمالا گران ترین، حساس ترین و در کل حیاتی ترین جزء صفحه نمایشه: نمایشگر کریستال مایع (LCD) که دقیقا همون کاری رو انجام میده که از اسمش پیداست.
نقش اصلی اون نمایش دادن تصویر روی صفحه است. همه ی این قطعات با هم کار می کنن تا به نتیجه ی دلخواه که یه صفحه لمسی کاربردی هست برسن. حالا که این رو فهمیدیم، می تونیم در مورد روش های مختلفی که برای ایجاد اثر صفحه لمسی به کار میرن صحبت کنیم.
فناوری مقاومتی
تا حالا از خودپردازهای ایستاده استفاده کردین؟ یا شاید از صفحه نمایشگر GPS که توی ماشینه؟ اگه جوابتون مثبته، که به احتمال زیاد همینه، پس از یه صفحه لمسی استفاده کردین که از فناوری مقاومتی استفاده می کنه. این فناوری به دو لایه که رسانای جریان برق هستن و روی هم خم میشن و همدیگه رو لمس می کنن، وابسته است.
یه لایه بار منفی داره و اون یکی لایه بار مثبت داره. وقتی شما صفحه رو لمس می کنید، فشار وارد می کنید و باعث میشین که این لایه ها با هم دیگه ارتباط برقرار کنن. وقتی این دو لایه به هم می رسن، باعث ایجاد تغییر تو جریان برق میشن، که این تغییر توسط نرم افزار تشخیص داده میشه. نرم افزار هم به نوبه خودش اون اطلاعات رو منتقل می کنه و بر اساس موقعیت (محل لمس روی صفحه) که بهش داده شده، فرمان لازم رو اجرا می کنه.
این روش برای صفحه نمایش گوشی های مدرن خیلی مناسب نیست، چون به چند-لمسی بودن (اینکه بتونین با چند انگشت همزمان صفحه رو لمس کنین) اجازه نمی ده. فقط یه نقطه ی تماس در یه زمان می تونه ثبت بشه. بنابراین، نمی تونید از دو تا انگشتتون برای بزرگنمایی صفحه روی گوشیتون استفاده کنید، که این کار داره تو دوره ی وبگردی با گوشی های موبایل، به یه ضرورت تبدیل میشه. حالا بریم سراغ روش بعدی.
فناوری خازنی
این روش به جای استفاده از فشار، روی بار الکتریکی تمرکز می کنه. از هر چیزی که رسانا باشه استفاده می کنه، مثلا انگشت شما. آره میدونم عجیبه که این رو می شنوید، اما خود شما هم یه رسانا هستین. بدن انسان مثل یه ترکیب شیمیاییه که در حال فعالیته. ما از اتم های مثبت و منفی تشکیل شده ایم و جزء مهمی هستیم که به کار کردن این روش کمک می کنه.
در واقع، نقطه ی تماس که در روش قبلی با فشار انگشت شما تعیین می شد، تو این روش با بار الکتریکی انگشت شما تعیین می شه. اون بار الکتریکی از انگشت شما باعث ایجاد تغییر تو جریان برق می شه و توسط نرم افزار خونده و منتقل می شه. این فناوری به عنوان محبوب ترین روشی که برای صفحه لمسی روی گوشی های هوشمند مدرن به کار میره، شناخته شده. صفحه نمایش های خازنی نه تنها به شما اجازه می دن که از قابلیت چند لمسی استفاده کنید، بلکه تصاویر رو با کیفیت بهتر نشون می دن و نسبت به صفحه لمسی مقاومتی بادوام تر هستن، و این باعث می شه که در کل گزینه ی بهتری باشن.
عااالی بود خیلی ممنون
نظر لطف تونه
بازم ازین پستا بزارید
حتما بازم پیشنهادی داشتید کامنت کنید تا بهترین نتایج را ارائه کنیم
خیلی ممنون از نظرتون