ذهنتان را خاموش کنید! علم نحوه تفکر بدون صدا را کشف می‌کند
تا همین اواخر، دانشمندان فکر میکردن همه تو سرشون یه صدا دارن که باهاش حرف میزنن. اما حالا میدونیم که اینطور نیست! یه پژوهش جدید نشون داده که چطور کسایی که تو سرشون صدا ندارن، زبان رو تو مغزشون پردازش میکنن.
تو این پژوهش که تو دانشگاه کپنهاگ دانمارک و دانشگاه ویسکانسین-مدیسون آمریکا انجام شده، یه اسم جدید برای افرادی که اصلا با خودشون حرف نمیزنن اختراع کردن: «آنِندوفازی».
این شبیه مفهوم «آنارالیا»ئه که تو سال ۲۰۲۱ ابداع شد. آنارالیا به افرادی گفته میشه که نه تنها صدای درونی ندارن، بلکه اصلا نمی تونن صداها رو تو ذهنشون تصور کنن، مثلا صدای یه آهنگ یا آژیر.
تو این پژوهش، ۹۳ نفر داوطلب شرکت کردن. نصفشون میگفتن که اصلا با خودشون حرف نمیزنن و نصف دیگه میگفتن که تو سرشون یه عالمه صدا و حرف زدن وجود داره. از این افراد خواستن که چند تا کار انجام بدن. مثلا تو یه کار باید یادشون میموند که یه سری کلمه به چه ترتیبی گفته شده بودن. تو یه کار دیگه هم باید کلمه هایی که قافیه داشتن رو با هم جفت میکردن.
یه نفر از پژوهشگران به اسم «یوهانه ندرگارد» میگه: «این کار واسه همه سخت بود، ولی ما حدس میزدیم که واسه کسایی که صدای درونی ندارن سخت‌تر باشه. چون باید کلمه ها رو تو ذهنشون تکرار کنن تا یادشون بمونه. و حدسمون درست بود.»
اونایی که میگفتن تو زندگی روزمره با خودشون حرف میزنن، تو این کارها خیلی بهتر از اونایی که صدای درونی نداشتن عمل کردن. کسایی که صدای درونی داشتن کلمه‌های بیشتری رو درست یادشون میومد و سریع‌تر کلمه‌های قافیه‌دار رو با هم جفت میکردن. پژوهشگران فکر میکنن که این یعنی صدای درونی به ما کمک میکنه کلمه ها رو بهتر پردازش کنیم.
جالبه که بدونین وقتی از این داوطلبا خواستن همون کارها رو با صدای بلند انجام بدن، دیگه فرقی بین دو گروه نبود. شاید بشه نتیجه گرفت که تو بعضی از موقعیت‌ها حرف زدن با صدای بلند به اندازه حرف زدن با صدای درونی موثره.
تو دو تا کار دیگه که مربوط به انجام چند کار با هم و تشخیص شکل‌های مختلف تو تصویر بود، هیچ فرقی بین دو گروه دیده نشد. پژوهشگران این رو نشونه‌ای میدونن که تاثیر صدای درونی روی رفتار ما بستگی داره به اینکه داریم چه کاری انجام میدیم.
«ندرگارد» میگه: «شاید کسایی که صدای درونی ندارن، یاد گرفتن که از روش‌های دیگه‌ای استفاده کنن. مثلا بعضی‌ها میگفتن که وقتی داشتن یه نوع کار رو انجام میدادن با انگشت اشاره شون ضرب میزدن و وقتی کار دیگه‌ای رو انجام میدادن با انگشت وسطشون ضرب میزدن.»
پژوهشگران تاکید میکنن که این تفاوت‌ها باعث تاخیر تو صحبت‌های معمولی نمیشه. ما هنوز اول راه رو در مورد این هستیم که «آنِندوفازی» چطور روی آدم‌ها تاثیر میگذاره و همینطور در مورد «آنارالیا».
پژوهش‌های اولیه تو دانشگاه اوکلند نشون میده که افرادی که ذهن آروم دارن، اطلاعات رو به شیوه‌ای مشابه با اونایی که تصاویر صوتی رو تجربه میکنن به خاطر میارن.
اما شاید تفاوت‌هایی باشه که ما هنوز ازشون خبر نداریم. یه زمینه‌ای که تیم پژوهش فکر میکنه ارزش بررسی داره، مربوط به روش‌های «درمان با صحبت کردن» میشه، مثلا درمان شناختی-رفتاری که شامل تلاش برای تغییر الگوهای فکریه. شاید داشتن صدای درونی برای بعضی از افراد رسیدن به این هدف رو راحت‌تر کنه.
«ندرگارد» میگه: «آزمایش‌هایی که تو اونها تفاوت‌هایی بین دو گروه پیدا کردیم در مورد صدا و اینکه بتونن کلمه‌ها رو خودشون بشنون بود. من می‌خوام بدونم که آیا دلیلش اینه که اونا اصلا جنبه صوتی زبان رو تجربه نمی‌کنن، یا اینکه اصلا به شکل زبانی فکر نمی‌کنن، بر خلاف اکثر آدم‌ها.»
عجیبه …. من همیشه توی مغزم با صدا فکر میکردم و واقعا کنجکاو بودم ببینم….