اگر ورزش کنین زمان برای شما کندتر میگذره!
باشگاه بدنسازی میتونه جای دلسرد کننده ای باشه. وقتی داری نفس نفس میزنی و از خستگی کلافه شدی، اصلا خوش به حالت نیست که بری یه نگاهی به ساعت بندازی.
شاید قبل از اینکه رو تردمیل بری، فکر کنی ۱۰ دقیقه ورزش کردن یه هدف قابل دستیابی باشه، اما وقتی بدنت شروع به کار می‌کنه، اون ۱۰ دقیقه خیلی بیشتر از حد معمول طول میکشه. این نتیجه یه سری آزمایش جدید علمی هستش.
این تحقیق معتبر و کنترل شده توسط روانشناسایی از انگلیس و هلند انجام شده. اونها میگن که اولین نفر هستن که به طور قطعی نشون دادن «درک ما از زمان در طول ورزش کردن کند میشه»، مهم نیست که محیط چقدر شدید یا رقابتی باشه.
تیم تحقیقاتی به رهبری اندرو مارک ادواردز از دانشگاه کانتربری کرایست چرچ تو انگلیس، آزمایشاتی رو با حضور ۳۳ تا آدم بالغ فعال (زن و مرد) انجام دادند. از این افراد خواستن که بدون کمک ساعت و فقط با تکیه بر حس درونی‌شون حدس بزنن کی ۳۰ ثانیه تموم میشه.
تو حالت استراحت، شرکت‌کننده‌ها فکر میکردن ۳۰ ثانیه یه کم زودتر از زمان واقعی تموم شده. به عبارت دیگه، احساس میکردن زمان داره خیلی سریع میگذره.
اما وقتی شرکت کننده ها برای یه مدت زمان ۴ کیلومتری روی دوچرخه ثابت رکورد میزدن، اون حس درونی‌شون بهم میریخت. به طور میانگین، نیم دقیقه رکاب زدن روی دوچرخه از اون چیزی که ساعت نشون میداد، حدود ۸ درصد طولانی تر به نظر می رسید.
این یافته‌ها با تحقیقات قبلی که نشون میداد ورزش کردن باعث میشه احساس کنیم زمان کندتر میگذره، مطابقت داره. روانشناسا حدس میزنن که دلیلش اینه که تحریک فیزیکی و آگاهی ما رو نسبت به بدن و ناراحتی‌هاش حساس‌تر می‌کنه. همونطور که میدونیم، احساس درد باعث میشه احساس کنیم زمان داره کندتر میگذره.
علم مربوط به درک زمان تو انسان رو «کرونوپشن» (زمان‌شناسی) میگن، و دانشمندا کشف کردن که سن، احساسات، داروها، ورزش و دمای بدن همگی میتونن این حس درونی زمان رو به روش‌های مختلفی تغییر بدن.
با این حال، بر خلاف مطالعات قبلی، این تحقیق نشون نداد که تو شدت‌های بالاتر ورزش یا زمانی که یه رقیب وجود داره، احساس می‌کنیم زمان کندتر میگذره.
تو یه تحقیق جدید، شرکت کننده ها تو یه مسیر ۴ کیلومتری به صورت تک نفره زمان زدن، رکورد زدن روی یه دوچرخه ثابت شرکت کردن. تو این مسیر، یه تصویر از خودشون و یه تصویر دیگه از یه آدم دیگه روی صفحه نمایش نشون داده میشد. این آدم دیگه تو همون مسیر مجازی باهاشون رکاب میزد. تو یه مرحله، شرکت کننده ها باید سعی میکردن از این آدم مجازی جلو بزنن و تو یه مرحله دیگه اصلا نیازی به رقابت نبود.
تو همه این مراحل و با هر سرعتی که رکاب میزدن، به نظر شرکت کننده ها زمان خیلی آهسته تر از حالت عادی میگذشته. شاید دلیلش اینه که رقیب‌شون فقط یه تصویر بوده، نه یه آدم واقعی. یا شاید هم به این خاطره که خود شرکت کننده ها اونقدرا اهل رقابت نبودن که حواسشون پرت بشه.
آقای ادواردز و همکاراش قبول دارن که تحقیق‌شون کوچیک بوده ولی شاید هم، اونطور که میگن، خودِ ورزش کردن به طور کلی باعث میشه که احساسمون نسبت به گذر زمان خیلی تغییر کنه، نه سختی اون ورزش.
تحقیق های قبلی نشون میدن که معمولا رکابزنای مبتدی موقع رکاب زدن به اندازه ورزشکارای حرفه ای تمرکز ندارن. نویسنده ها این احتمال رو هم مطرح میکنن که شاید دوچرخه سوارای حرفه ای وقتی روی دوچرخه هستن، احساس کنن زمان از آدمای معمولی زودتر میگذره.
اونها نتیجه گیری میکنن که “اگرچه این تحقیق اطلاعات جدید و جالبی بهمون داده ولی کارای بیشتری لازمه تا بتونیم نقش محرک های خارجی، سختی ورزش و مدت زمان اون رو روی احساس گذر زمان تو حین ورزش بهتر بفهمیم.”
فعلا هم که یه بهونه خوب داریم برای اینکه زودتر از باشگاه بزنیم بیرون، درسته؟!
